Bazen kırkınıza geldiğinizde koşmaya karar verirsiniz. Yola çıkıp nefes nefese kalarak "Yok arkadaş, bu nasıl iş?" dersiniz, ama yol önünüzdedir, bir kere başlamışsınızdır. Kendinize yeni bir meydan okuma sunarsınız, kendi yeteneklerinizin ötesine geçmeyi hedeflersiniz. Bu, bazen kendinizi zorlamayı, bazen de parkur dışında kalmayı kabullenmeyi gerektirir.
Bir önceki koşumda otizmli çocukların annelerinin benzer bir yolculuğa çıktığını yazmıştım. Kendi kapasitenizi anlayıp, yapamayacağınızı bilmenize rağmen çıktığınız yolu göze almak kolaydır; ancak çocuğunuzun yolunda karşısına çıkan zorluklarda canınızın yanacağını bilmek, düşünmek ne kadar korkutucu... Parkur dışında kalacağınızı bilmekle, çocuğunuzun parkur dışına sürükleneceği gerçeğiyle yüzleşmek; onun günlük sıradan hayata uyum sağlama çabasına şahitlik etmek...
Amacım, özel eğitimle topluma kazandırılabilecek bu çocuklara yardım etmek isteğinize ilham olabilmektir. Bu nedenle tekrar İlgi Otizm Derneği yararına koşuyorum. Bu seferki hedefim 15 kilometre.
Ben bu enerjiyle parkurda kalmak için uğraşacağım. Bir çocuğun kendi yolunda daha fazla destek alabilmesi için bir adım atmaya çalışacağım. Bağışlarınız için link bio’da.
Eğer Meltem Mimarsinanoglu isen, şifren ile bu sayfaya giriş yaparsan seni desteklemek için bağış yapanların isimlerini görebilirsin. (Bu liste kişiye özeldir ve sadece kampanyayı açan gönüllü koşucu bu listeyi görebilir.)